Wielki ogród

[Fiora]

Wielki ogród z małą stajenką pod brzozą. Niedaleko były duże bele siana i poidło. Przy wejściu do domu był piękny taras. Dużo drzew, do których przybite były deseczki do lepszego wspinania dla kotów.

[Figaro]

Wszedłem powoli i wdrapałem się na drzewo.

[Figaro]

Położyłem się na grubej gałęzi i obserwowałem ptaki.

[Loretka]

Weszłam i usiadłam na tarasie patrząc na Figaro siedzącego na drzewie.

[Figaro]

Leżał na gałęzi aż w końcu z nudów przysnął. Jednak jak to już na niezgrabnego Figaro przystało, spadł z drzewa... całe szczęście na cztery łapy.
Speszył się tą ową sytuacją i rozglądał się czy nikt nie widział. Podbiegł ku małej stajence.

[Loretka]

Zaniepokojona podeszłam od drugiej strony stajenki i obserwowałam kota ze smutnymi oczyma.

[Figaro]

Ciągle głupio się czuł po spadnięciu z drzewa... chciał się jeszcze upewnić, że nikt go nie widział i się rozgladnął.
Zobaczył smutną Lori, sam nie był o wiele szczęśliwszy.
-Nie smuć się już tyle, ja na serio przepraszam.

[Loretka]

-Nie musisz przepraszać, ale czuję się samotna, bo ciągle uciekasz. Jeśli chcesz byś sam, to powiedz. -mruknęłam siadają. Zwinęłam ogon i spuściłam pyszczek.

[Figaro]

-Nie chcę być sam, tylko taka smutna byłaś chociaż się odzywałem to cisza to ja pomyślałem że ty chcesz być sama.

[Loretka]

-Ja też nie chcę być sama, ale po prostu...-spuściłam łepek.

[Figaro]

-Ale po prostu co?... taa czasem się zachowuję jak debil, przepraszam.

[Loretka]

-Nie. Nie wiem co. -odwróciłam się w stronę kota.

[Figaro]

Uśmiechnąłem się lekko.

[Loretka]

Odwzajemniła uśmiech.

[Figaro]

-No nareszcie się uśmiechnęłaś - powiedziałem zadowolony, wręcz szczęśliwy.